Welkom

Het boek over de Saarlooswolfhond

Hartelijk welkom op Saarlooswolfhonden weblog. Mijn naam is Johan Berends. Zo ongeveer alles wat met de Saarlooswolfhond heeft te maken, kun je hier vinden. Wil je écht alles weten over dit ras? Schaf dan het boek ‘Een hond in wolfskleren’ aan van journaliste Hella Liefting en mijzelf. Het behandelt uitgebreid de geschiedenis, het karakter en gedrag, de opvoeding, de vererving, de rasstandaard en de toekomst van de Saarlooswolfhond. Klik op het plaatje voor een indruk.

Mijn vrouw Marianne Eggink heeft een eigen weblog: Kennel van de Zevenhuizerplas. Voor vragen kun je altijd bij ons terecht, óók nu dit weblog gesloten is. Gebruik dit contactformulier dat komt direct bij ons aan.  Vriendelijke groet, Johan.

     

De laatste ronde

Het is mooi geweest. Ik heb negen jaar lang met veel plezier verhalen verteld over onze honden en informatie gegeven over het ras Saarlooswolfhond. In die negen jaar heb ik zo ongeveer alles gezegd wat ik wilde zeggen, maar nu ga ik mij bezighouden met zaken die mij ook interesseren en die er de laatste jaren wat bij zijn ingeschoten. Dit weblog blijft online. Je kunt alle onderwerpen lezen en met het contactformulier kun je nog steeds vragen stellen. Ik zal er naar beste eer en geweten op antwoorden. Voor toekomstige nesten verwijs ik jullie door naar Marianne’s website Kennel van de Zevenhuizerplas. Tot slot wil ik alle volgers van mijn blog bedanken en natuurlijk ook alle mensen die de moeite hebben genomen hier te reageren. In 9 jaar wisten meer dan 1 miljoen bezoekers mijn weblog te vinden. Dat is een ongelooflijk aantal. Ik hoop dat ik iets heb kunnen overbrengen van de passie voor het prachtige ras dat Marianne en mij zo fascineert: de Saarlooswolfhond. Dit was het best bekeken item aller tijden. Het laat goed zien waar het uiteindelijk allemaal om draait. Om het voortbestaan van het ras te verzekeren, heb je pups nodig. Johan.

Het leven

alle kleinkinderen voor het grootouderlijk huis

Gisteren, zondag 5 oktober 2014, was een heel bijzondere dag.  Ik zal die dag nooit vergeten. Alle kinderen waren bij elkaar in het huis waar onze ouders zijn geboren. Een huis zo groot dat er geen eind aan leek te komen. Ik was er nog nooit geweest. Het bevatte vroeger een bakkerij, een slijterij, een café, een maalderij en een boerderij. Met kamers op zolder voor het inwonend personeel. Hoewel de bedrijfsruimtes niet meer in gebruik zijn, verkeert het huis nog in vrijwel dezelfde staat als in 1918, toen het vreselijke drama van de Spaanse Griep zich in het gezin voltrok.

We stonden gisteren allemaal in het opkamertje waar mijn opa en oma bijna honderd jaar geleden zijn gestorven. Een dag na elkaar. Het kind dat niet op deze foto staat omdat ze nog niet was geboren, de jongste zus van mijn moeder, heeft een prachtig boek geschreven over die verschrikkelijke periode. Elk familielid kreeg het na afloop mee.

Mijn oma en opa, Aaltje Nijenhuis en Gerrit van der Wal

Mijn opa en oma lagen in hetzelfde opkamertje, 96 jaar geleden, in de wetenschap dat zij snel zouden sterven. In haar doodsnood had mijn oma haar familie bij elkaar geroepen om haar vijf kleine kinderen onder te brengen. Het was een schok om te horen dat ze zwanger was van haar zesde kind, dat ze de volgende dag, 18 november 1918, zou meenemen in haar dood. Uit het boek van mijn tante emotionele en bizarre details: “Dat is niemand te wensen. Dat kunnen alleen mensen begrijpen die zelf kinderen hebben. Op moeders verjaardag, 21 november 1918, stonden ze beiden dood boven de grond. Op de verjaardag van hun oudste dochter, een dag later op 22 november 1918, zijn ze begraven. De ouders gingen samen naar hun laatste rustplaats. En thuis, daar speelden hun kinderen, niet beseffend wat er om hen heen gebeurde.”

rondom het graf

De vijf kinderen, onze ouders, werden bij 3 familieleden ondergebracht. Mijn oudste nichtje had nog twee foto’s van mijn opa en oma die ik nooit heb gekend. Het was een bijzonder moment toen alle kleinkinderen bij hun graf stonden. Onze ouders, de vijf kinderen van Aaltje Nijenhuis en Gerrit van der Wal zijn intussen ook allemaal overleden. En ja, het werd ook nog gezellig. Zo gaat dat in het leven. Na afloop poseerden alle neven en nichten voor het immense huis. Met veel dank aan mijn lieve nicht Alie Kattenbeld-van der Wal en neef Dick van der Wal voor de research die zij voor het boek hebben verricht. Hierbij de overlijdensadvertentie. “Na eene kortstondige ongesteldheid”

Wandelen en spiegelen

Op zondag 16 november 2014 organiseert de AVLS een wandeling en een oogonderzoek. Als je niet aan het onderzoek meedoet, kun je natuurlijk wel meewandelen, met of zonder hond. Niet-leden zijn ook van harte welkom.
Tijd wandeling: 11.00 uur
Locatie wandeling: Parkeerplaats Het Leesten, Hoenderloseweg 191 7339 GG UGCHELEN
Tijd oogonderzoek: 13.30 uur
Locatie oogonderzoek: Manege Fjordhest Gard, Krimweg 125, 7351 TL HOEDERLOO.

Dr. A. Hein, gediplomeerd ECVO arts, zal het onderzoek uitvoeren. Neem een kopie van de stamboom mee!

Kosten oogonderzoek: € 27,50 per hond. Dit is een gereduceerd tarief. Wat het oogonderzoek precies inhoudt, kun je hier vinden. Opgeven via de AVLS en vooraf betalen op rekeningnummer RABO bank: NL 77 RABO 0115957707 Ten name van: Ver. Voor Liefhebbers van Saarloos. Onder vermelding van: Oogonderzoek. Het onderzoek gaat door bij minimaal 10 deelnemers.

Deel dit s.v.p. op je eigen website of je Facebookpagina of stuur dit bericht door naar jou bekende SWH bezitters die geen lid zijn. Ook niet-leden kunnen hun Saarlooswolfhond laten onderzoeken tegen hetzelfde gereduceerde tarief.

Endoran weet van wanten

Nou dat was wat je noemt een vluggertje. Het invullen van de papieren duurde langer dan de daad zelf. Vanochtend kregen we groen licht uit Utrecht om te dekken. Progesteron 8.4. We konden dus afreizen naar Natasja en Rob waar we heel vriendelijk werden ontvangen. Na de koffie maar eens aan de slag, en zoals gezegd, dat was een fluitje van een cent. Endoran wilde dekken en Lica wilde gedekt worden. Nu maar hopen op een mooi nestje Saarlooswoflhondenpuppy’s. Eind oktober weten we meer. Na de echo.

Clubblad AVLS

Kom ik zaterdagavond thuis, had Marianne  zich al weer creatief uitgelaten op de foto van de voorpagina van het clubblad. Prachtig.  Als het goed is, heeft iedereen het blad gisteren in de bus gehad en anders komt het begin volgende week wel. Deze uitgave is geheel gewijd aan de clubmatch van afgelopen september in Soest met een mooie fotoreportage en natuurlijk alle uitslagen. Ook nog een artikel van voorzitter Reinier van Wattum over de noodzaak van de outcross met een schitterende foto van het reutje op de leeftijd van 4,5 week. Klik op het plaatje om de laatste clubbladen van de AVLS te lezen.

Pups eerste outcross Saarlooswolfhond

Je krijgt ze natuurlijk nooit leuk met z’n drieën op de foto, dus dit zijn 2 van de 3 pupjes uit het outctrossnest. Ik ben erg benieuwd hoe ze uitgroeien qua karakter en type. Het karakter hebben Marianne en ik al een beetje mogen ervaren: heel rustig, niet van hun stuk te brengen, nieuwsgierig zoals een pup moet zijn en erg sociaal. We prijzen ons gelukkig met een zorgvuldig fokbeleid. Als de pups 18 maanden zijn, zal de selectiecommissie advies uitbrengen aan het bestuur van de AVLS. De pups zijn dan al zover in hun ontwikkeling dat er genoeg gezegd kan worden over hun verdere inzet in de fokkerij. Er is dus nog een lange weg te gaan, maar het begin is er.

Nederlands Film Festival

Het Nederlands Film Festival in Utrecht is weer begonnen. Ik houd meer van het Filmfestival Rotterdam. Vooral in de beginjaren toen het een klein festival voor liefhebbers was en wijlen Huub Bals er de scepter zwaaide. Ik stond met Dick Maas aan de bar in filmtheater Lantaarn Venster te discussiëren met een totaal bezopen Rainer Werner Fassbinder in gezelschap van Werner Herzog die net zijn eerste ervaring met een aan waanzin grenzende Klaus Kinski achter de rug had. Ze verbaasden zich over mijn accentloze Duits, wat toen inderdaad een stuk beter was dan nu.

Jaren later kwamen de Nederlandse Filmdagen in Utrecht, opgezet door Jos Stelling,  vooral bedoeld voor filmmakers om elkaars werk te zien. Nu omgedoopt in Nederlands Film Festival compleet met rode lopers, paparazzi  en filmsterren. In mijn tijd stonden Marianne en ik na de filmpremière met Rijk de Gooyer in de rij om een bonnetje te halen voor een biertje. Nederland op zijn smalst. Uit woede gooide Rijk daarna zijn gewonnen Gouden Kalf uit de taxi. Beroemde scène, maar tijden veranderen.  Wie weet trouwens nog dat Derek de Lint (toen nog Dick de Lint) mode studeerde aan de Academie voor Kunst en Industrie? Ik studeerde daar fotografie voordat ik aan de Filmacademie werd toegelaten. Vind je nergens op internet. Nu wel 😉

Regeren

Regeren is vooruitzien, zeggen ze in Den Haag. Vanochtend dus in alle vroegte uit de veren op weg naar Utrecht. Nagaan hoever de loopsheid van Lica is gevorderd. De dienstdoende arts was verhinderd en leuke bijkomstigheid was dat daarom dr. Hans Kooistra de arts was die Lica onderzocht. Dat gaf ons en hem de gelegenheid om weer eens goed bij te praten. Met Lica’s loopsheid gaat het trouwens gestaag de goede kant op.

Loops

Het lijkt er niet erg op, maar dit duf konijn is zo loops als een eeh… loopse teef. De bruidegom is al uitgezocht, en het ziet ernaar uit dat de loopsheid is doorgezet. We houden goede moed. Binnenkort maar eens naar Utrecht, waar ze verstand hebben van loopsheid en dracht en zo.

Dag George

George Sluizer 1932-2014 Bron: NOS

George Sluizer is afgelopen zaterdag op 82-jarige leeftijd overleden. Hij werd bij het grote publiek bekend met zijn verfilming van ´Het gouden ei´ van Tim Krabbé (Spoorloos, The Vanishing) Ik heb veel, heel veel aan George te danken. Hij gaf in de 70-er jaren les aan de filmacademie en was de coach van mijn 2e jaars film. Een ingewikkelde productie met veel locaties waar de inzet van de NS en de landmacht aan te pas kwam. George had toen net

Sluizer (links) in Homeland

‘João en het mes’ afgemaakt. Daar was hij toen nog helemaal vol van. In 1974 draaide hij het eerste deel van Homeland, een indrukwekkende documentaireserie over twee Palestijnse families in vluchtelingenkampen. Het drama in het Midden-Oosten teruggebracht tot menselijke proporties. Een bijzondere man. Ik hoor nog steeds zijn zachte stem, passend bij een man die weet waarover hij praat.